Ik had thuis wat oud textiel verzameld om weg te doen. Heerlijk dat opruimen. De zak met textiel had ik achterop meegenomen, om onderweg op de route naar de AH in de textielcontainer te deponeren. In de AH werd ik door een vriendelijke manager benaderd; ‘mevrouw, past u op dat u dit niet verliest? ‘
Ik kijk achterom en zie achterop mijn mandje een halve zak, met een lange sliert textiel van anderhalve meter over de grond slepen, midden op het pad tussen de kaas en vis. Wat genânt…
Ik bedank, excuseer me dat ik het onderweg vergeten ben in de container te doen en frommel snel al het textiel weer van de grond in de zak.
‘Zal ik de zak anders even voor u meenemen en weggooien?’ vervolgt de vriendelijke medewerker.
Even ben ik in dubio. Wel handig want dat mandje achterop heb ik wel nodig voor de boodschappen. Maar dat textiel in de grote grijze container vind ik dan toch zonde van het apart inzamelen .
‘Nou, het is eigenlijk voor de textielcontainer bedoelt’ antwoord ik. Ik verzucht mezelf dat ik altijd zo eerlijk ben en ook eerlijk duurzaam wil zijn. Nu zit ik met een extra zak tijdens het boodschappen doen wat niet handig is als ik straks mijn boodschappen wil meenemen.
De vriendelijke meneer zegt me gedag en gaat verder met werken. Ik dacht deze genante situatie ‘achter de rug’ te hebben en reed naar huis. Voor het Fulco op dat gekke punt waar alles kruist en het fietspad ophoudt zie ik textiel op de grond liggen, onmiskenbaar een kussensloop van 20 jaar geleden die nu echt weg mocht en nog wat andere attributen.. slik…
midden op het doorgaande plein raap ik de losse spulletjes op en stop het weer terug in de zak..
ik begin me een beetje klein duimpje te voelen. Twee kilometer verderop, vlak voordat ik thuis aankom raap ik de laatste sliert textiel op.
Blij dat ik thuis ben.