In deze wonderlijke tijdbubbel, heb ik genoten van de heerlijke frisse strakblauwe luchten. Letterlijk een figuurlijk een verademing.

De overige beelden heb ik wat langer tijd nodig om te bevatten met mijn aardse bewustzijn. Het fietspad naar Nieuwegein ligt als een broodkruimelpad van Klein Duimpje bezaaid met mondkapjes.

Bubbel

Is dit de wereld van nu? Dagelijks zoveel extra afval erbij van niet afbreekbare stoffen?
Nog pijnlijker, de impact van grote eenzaamheid, het gemis aan verbinding. Voor ouderen en kwetsbare doelgroepen. Maar vergeet niet de jongeren, die nu midden in het leven hadden moeten staan, studie, stages, leren netwerken, je toekomst opbouwen. Hoe moet dat als je niemand mag zien en alleen thuis achter je laptop mag zitten? En de jongere kinderen, die geleerd wordt dat nabijheid onveilig is? Hoe kan deze generatie zich gezond ontplooien zonder echte verbinding met elkaar?
Ieder geïsoleerd leven is slecht voor de gezondheid. De schade en zorgkosten op lange termijn zullen groter zijn dan we op dit moment kunnen bevatten. Er zijn veel verborgen rampen gaande. Ik hoop dat ik in 2021 wakker schud uit deze bubbel. Dat we beseffen hoe belangrijk het voor alle generaties is om ons gezond te blijven ontwikkelen, te verbinden. Voor een duurzame toekomst. Want duurzaamheid zit niet alleen in de materie. Het zit in de beleving, in verbinding. Een gezonde wereld, dat maken we met elkaar.

En die heerlijke frisse blauwe lucht mag als de bubbel verdwijnt wel blijven…