Zenderstreeknieuws

Voor iemand uit een protestgeneratie geboren, ben ik best een meegaand type. Ik protesteer wel eens. Tegen mijn man als hij naar rechts uitwijkt, maar ik naar links wil. Op mijn werk, bij de zoveelste computerstoring. In de winkelrij als er iemand voorkruipt. Maar dat zijn kleine protestjes. Van hooguit een minuutje of twee. Ze waaien vrij snel weer over. Grote protesten ken ik niet en ik heb ze ook nooit nodig gevonden. Ons huishouden is eerlijk verdeeld. Op mijn werk word ik als vrouw voor vol aangezien. Voor meer loon, trok ik niet naar het Malieveld, maar had ik een goed gesprek met mijn leidinggevende.

Ik heb geen groene vingers meer. Dacht ik. Dat had ik afgeleerd nadat ik als kind jaar in, jaar uit op de volkstuin van mijn vader het onkruid moest wieden dat tussen de sperziebonen en de aardappels stond. Toen ik dus 30 jaar geleden onze tuin liet aanleggen moest die dan ook onderhoudsarm zijn. Veel bodembedekkers, boomschors en houten vlonders. Twee keer per jaar de tuin door en we zijn weer klaar. Als klimaatneutraal columnist verwacht u misschien een groener besef van mij.

Ik had net een column geschreven over de vergelijking met kerstbomen en circulaire economie, kom ik de dag erna bij een bijeenkomst van Duurzaamheidskring IJsselstein. Deze is er voor het bedrijfsleven in IJsselstein om de transitie naar een duurzame stad te ondersteunen. Zo kunnen bedrijven bijvoorbeeld een milieubarometer laten uitvoeren en bedrijven die graag duurzame stappen willen zetten kunnen aansluiten op het netwerk waarbij kennis en ervaring uitgewisseld kan worden.

Ik ben mij bewust van de gevolgen van mijn gedragingen. Bij het weggooien van de zak met plastic afval zie ik al die plastic verpakkingen. Ik wil wel minder afval maar meestal kan je niet om de verpakking heen. Op een festival of een buitenevenement dient zich hetzelfde probleem aan: je wordt geconfronteerd met ongewenst afval, namelijk het plastic bekertje.

Voor iemand uit een protestgeneratie geboren, ben ik best een meegaand type. Ik protesteer wel eens. Tegen mijn man als hij naar rechts uitwijkt, maar ik naar links wil. Op mijn werk, bij de zoveelste computerstoring. In de winkelrij als er iemand voorkruipt. Maar dat zijn kleine protestjes. Van hooguit een minuutje of twee. Ze waaien vrij snel weer over.

Een milieubewuster of vriendelijker leven begint bij verandering. We moeten ons gedrag veranderen om een ander effect te krijgen. Afvalscheiding, verminderen van consumptie en minder energie verbruiken. Het is allemaal een kwestie van aanpassen. Maar hoedan? Bewustwording is de eerste stap naar verandering, wordt altijd gezegd.

Een kennis mailt me een Serieus Probleem! Zwerfafval op de voortgezet onderwijs scholen. In onze megafabrieken waar de jeugd van tegenwoordig wordt voorbereid op de toekomst, ziet ze vaak dat de pauzeruimtes en de schoolpleinen Een.Grote.Bende zijn, nadat alles genuttigd is.

Tijdens het kerstbomenproject kwamen jong en oud hun kerstboom brengen. Echt hartverwarmend met hoeveel toewijding de boom werd behandeld en hoe kinderen bomen een naam hadden gegeven. Er zaten prachtige bomen bij. Hartverscheurend was het vervolgens toen de ‘bomendokter’ constateerde dat de wortels van veel kerstbomen waren afgehakt

Blauwe container, groen of grijs, een zak voor het plastic afval, doosje voor het glas, krat voor chemisch afval en dan hebben we nog blik, textiel etc. We kunnen tegenwoordig alles scheiden maar hoe meer je gaat scheiden hoe meer ruimte je nodig hebt. Een uitdaging voor inwoners en voor de stad.

Ik heb vliegangst en hoewel dat een maatschappelijk geaccepteerde angst is, ben ik blij dat ik nu met een fermer argument kan komen om niet te hoeven vliegen. Het is verschrikkelijk milieuonvriendelijk! Hoe onvriendelijk dat is, lees ik op de site FlyGrn.com.

Mijmerend kijk ik terug op een jaar geleden. Met een klein clubje vormden we Klimaatneutraal IJsselstein. Een geweldig kerstgedicht werd geschreven en de afkorting KNIJ en het werkwoord KNIJ-en werd geboren.

Het nieuwe jaar is net begonnen. Een jaar dat we afsloten met een luide knal. En het nieuwe jaar hebben we ingeluid met…? Misschien wel met de goede wensen en voornemens die bij de jaarwisseling horen. Zoals: 'Ik ga het volgend helemaal anders doen'. Een mooi streven, maar in de eerste week besef je al snel dat het oude jaar en de oude gewoontes nog maar één week geleden zijn.

Heeft u wel eens koorts? Hoe voelt u zich als de thermometer 38 graden aangeeft? Ik voel me dan beroerd. Lamlendig, tot weinig in staat en het enige dat ik doe is in bed liggen in afwachting op betere tijden. Manlief brengt kopjes thee, vraagt me wat ik nodig heb en omringt me met de nodige liefde.

In december 2017 schreef ik een column over Boom. Onze kerstboom uit 2008, die vele jaren daarna rond Kerst te gast was in onze huiskamer dankzij een terugkerende plek in de gemeentetuin. Tot in 2012. Dan boet Boom behoorlijk aan kracht in en laten we Boom voortaan in de gemeentetuin staan. Daar staat Boom inmiddels weer te pronken, groot gegroeid maar wel heel alleen. Daarom deed ik vorig jaar december de oproep: 'Kerstbomen van IJsselstein, verenigt u in de gemeentetuin!'

Nee, deze column gaat niet over zwarte piet maar over Sinterklaas. Het heerlijke avondje is gekomen, een avondje met ….. ? Waar de één uitpakt met grote cadeaus, neemt de ander genoegen met een fair trade chocoladeletter of andere kleine verrassingen. Soms lijkt Sinterklaas meer op het feest van 'het kan niet op': groot, groter, grootst.