Je kunt op veel verschillende manieren iemand een hand geven. Een stevige handdruk, zodat je de ander pijn doet en kleineert. De Franse president Macron gaf Trump zo'n handdruk. Of een slappe hand, waarmee je wilt zeggen dat je de ander niet serieus neemt. Zouden Merkel en Trump elkaar zo'n handdruk hebben gegeven?

Ecorexia, weer een nieuw woord? Laatst keek ik een documentaire met als thema 'Ecorexia' uit de serie Tegenlicht van de VPRO. Tijdens de documentaire vertelt iemand hoe druk ze zich maakt over de keuze of een plak kaas duurzamer is dan tonijn. Kijk, het verschil tussen een appel uit de boomgaard van IJsselstein of een hamburger is qua duurzaamheid duidelijk.

In Zandvoort maakt men zich druk over energieparken, die in de Noordzee gebouwd gaan worden. Want windmolens die energie opwekken vervuilen de horizon. Als je daar 's avonds naar de ondergaande zon kijkt, zie je niet meer de vlakke waterlijn met enkele schepen, maar zie je aan de horizon storende windmolenparken. In IJsselstein wil men het vlakke polderlandschap in al zijn glorie behouden, want zelfs mensen die het beste met wereld voor hebben, zijn tegen windmolens in de buurt: 'Not in my backyard'.

Toen ik onlangs voor de tweede keer in enkele maanden ten prooi viel aan de griep raakte ik even in mineurstemming. Maar het bleek gelukkig ook tijd voor goed nieuws, want zoals Johan Cruyff zei: 'Elk nadeel heb zijn voordeel'. Ik werd tijdens mijn griepje op mijn wenken bediend.

Mijn kli-maatje mailde me een artikel: 'Aantal plastic tassen in de Noordzee meer dan gehalveerd.". Een echte mineur zou zeggen: "Dan ligt de zee nog bomvol met plastic tassen.". Ik dacht meteen: "Mooi zo! Dat is alweer de helft minder; nu de rest wegwerken! De helft van onze haringen stikt niet meer door al dat plastic."

“Hoe duurzaam ben jij?”
Het had een vraag op het labeltje van een zakje thee kunnen zijn. Als nieuwe columnist van Klimaatneutraal IJsselstein stelde ik mezelf die vraag na het zien van een tv-reportage. In die reportage werden klanten van een supermarkt gevraagd om hun net gekochte boodschappen uit te pakken en over te pakken in bakjes en voorraadbussen.

Op dit moment het meest genoemde woord door journalisten, managers en tuinders? 'Buxusmot'! En dat is niet vreemd: ook in IJsselstein zijn vrijwel alle buxusstruiken ten prooi gevallen aan de vraatlust van de buxusmot. De buxushagen zien er kaal en afgestorven uit. Afgelopen seizoen werden er veel tips en smeuïge verhalen uitgewisseld over de bestrijding: van rupsen vangen tot gif spuiten voor de rigoureuze aanpak.

De vrijwilligers van Eetbaar IJsselstein visten bij de kruidentuin wekenlang alle rupsen handmatig uit de struikjes. Zij ontdekten dat er ook heel veel andere nuttige insecten en vlinders in de struikjes blijken te zitten. Maar dit seizoen lijkt de genadeklap: de buxusmot rukt steeds verder op met overal kale struiken als gevolg.


In deze column moet het natuurlijk gaan over het werken aan een klimaatneutraal IJsselstein. Maar toch wil ik ook iets over mezelf vertellen want ook klimaatneutraal begint bij jezelf. Ik heet Henk en ik heb nog weinig haren, die bovendien erg kort zijn. Zo weinig en zo kort, dat ik ze niet uitgebreid hoef te wassen. Verderop leest u waarom ik deze ontboezeming doe.

Laatst ontvingen we als werkgroep Klimaatneutraal IJsselstein een groene oorkonde van D66.
Natuurlijk leuk om te horen dat het enthousiasme en kwaliteit van ons platform gezien wordt.
Ieder van onze werkgroep brengt weer op een andere manier een bevlogene duurzame beweging op gang.

...om de klimaatverandering tegen te gaan

Zat ik zomaar opeens in de klankbordgroep Duurzaamheid van de gemeente. Ongeveer twintig personen waren uitgenodigd door de wethouder. Ik dus ook.
Alle politieke partijen mochten meepraten, maar ook de werkgroep Klimaatneutraal IJsselstein was goed vertegenwoordigd.
De wethouder stelde in het begin, dat de gemeente duurzaamheid vooral ziet als CO2reductie. Duurzaamheid is vooral zorgen dat het klimaat niet al te veel verandert.

De digitale folder van een van Nederlands grootste warenhuizen komt op een verkeerd moment binnen.
De digifolder kopt 'Lentekriebels in je kledingkast' en toont afbeeldingen van topjes die ik echt aan mijn kledingstapels zou willen toevoegen.
Dat zorgt voor een enorme beproeving.
Op 23 november kocht ik namelijk voor het laatst een jurkje en met een nieuw jaar in het vooruitzicht formuleerde ik op dat moment al een voornemen:
ik zou het kopen van nieuwe kleren in 2018 zo lang mogelijk gaan uitstellen.

Het zal u ongetwijfeld niet ontgaan zijn. Een paar weken geleden gingen bij Marnemoende enkele botenloodsen in vlammen op.
De oorzaak was waarschijnlijk kortsluiting, ontstaan tijdens werkzaamheden aan de zonnepanelen op het dak. Gelukkig vielen er geen doden of gewonden, maar het is toch behoorlijke pech voor de getroffen eigenaren en de installateurs. En het is ook jammer voor het imago van zonnepanelen.
Tenminste, bezien vanuit de mensen die in dit ongeluk een bevestiging zien van hun afkeer van zonnepanelen.

Ik ben geen fanatieke politicus. Afgelopen jaar zijn we met een groep bevlogen enthousiastelingen begonnen met een burgerinitiatief Klimaatneutraal IJsselstein.
Daar zit veel positieve energie en beweging in. We zijn politiek onafhankelijk en hebben veel vrijheid en slagkracht hebben om te doen waar we in geloven.
Toch werden we afgelopen week 'politiek betrokken': door uitnodigingen van GroenLinks, D66 en de Vrouw&politiek-avond.

Jaarwisseling 1966. Ik ben 6 jaar en mag voor het eerst mee naar buiten. Niet achter de ruiten kijken, maar écht méé náár buíten!!! Whooow! Lang duurt mijn opwinding echter niet. Bij de eerste de beste gillende keukenmeid, die rond mijn voeten angstaanjagend vuurspuwt, duik ik met mijn rug tegen de garagedeur. Daar blijf ik stokstijf staan tot iedereen uitgeknald is.

Een klimaatneutraal maatje mailt me een nieuwe challenge. Na het succes van m'n BROOD-NODIG-challenge eind vorig jaar, denkt hij natuurlijk dat ik deze nieuwe uitdaging wel aan kan. Dénkt hij. Maar al bij zijn eerste zin steigert alles in mijn gedachten met een 'NEE!, NEE!, NEE!'

Zaterdagmiddag. Goedgehumeurd loop ik het Utrechtse pand uit. Het regent en ik krijg er meteen de smoor in. Als ook nog de rits van mijn regenbroek hapert en mijn handschoenen weigeren aan mijn vingers plaats te nemen, gaat het helemaal bergafwaarts met mijn humeur.