Ik woon nu 25 jaar in IJsselstein. Een collega tipte mij toentertijd. Het is een leuk stadje, zo zei hij mij. Bovendien heeft het een goed restaurant en het heeft sfeer.

Onlangs stuurde ik als Back to Sender-actie een flink pakket met zwerfblikjes naar het hoofdkantoor van Albert Heijn met het verzoek om statiegeldinvoering. Ik kreeg een reactie van mevrouw Schoon (echt waar!) van Albert Heijn.

Ik ben al bijna 25 jaar getrouwd. Een groot gedeelte van de tijd zelfs heel gelukkig. Maar enkele jaren geleden kwam er een kleine kink in de kabel. Ik was actief in de werkgroep Klimaatneutraal IJsselstein, maar mijn  vrouw vond dat ik te weinig voor mensen in huurhuizen deed.

Bij de woorden economie en kapitaal denk ik aan grote gebouwen en bankbiljetten. Eigenlijk een tegenhanger van planten en bomen. Ik was dan ook best verbaasd dat in een nieuwsbrief van ‘Nature Today’ deze woorden juist prima bij elkaar blijken te passen. ‘Natuurlijk kapitaal’ blijkt voor het Rijksprogramma een waardevol instrument in de transitie, zodat iedereen in 2050 ook nog genoeg en gezond te eten heeft.

Het was eindelijk zover. De start van het Buurtstroomproject IJsselstein De Oever vond op 24 april plaats. Op de sporthal De Oever komen 230 zonnepanelen en iedere bewoner van IJsselstein kan investeren in een of meerdere van die zonnepanelen. Zo draag je bij aan het tegengaan van de klimaatverandering en je krijgt ook nog redelijk rendement.

Een paar weken geleden schreef ik een column over het Calimero-gevoel. Maar kent u ook het Samensterk-gevoel? Dat gevoel had ik op het We Doen Het Samen! Festival op 30 maart in Amersfoort. Onze crew van 20 mensen van Minder verpakkingen BROOD-NODIG was daar uitgenodigd als een van de 12 provincietrofeewinnaars van Kern Met Pit.

Ik zeg wel vaker dat er veel energie in ‘groen’ zit in IJsselstein. Meestal doel ik dan op de vele vrijwilligers die de openbare eetbare siertuinen met liefde onderhouden.
Dit keer werd ik aangenaam verrast door Intratuin.  Op de dag van de ‘Tegel eruit, plant erin’ zijn er 450 planten gratis uitgedeeld.

In Museum IJsselstein wordt een binnenkort (17-4) een interactieve lezing gegeven met een leuke titel: 'Van bodem naar bord'. Ik ken de spreekster als uitnodigend en inspirerend. Het leuke vind ik dat het onderwerp zowel mijn permacultuur- als medische achtergrond verbindt. Dat leken tot voor kort twee verschillende werelden. Met je vingers in de aarde wroeten en een gezonde bodem lijken weinig te maken te hebben met het welbevinden van je darmen of een gezonde gemoedstoestand. Toch?

Tijdens de laatste bijeenkomst van de duurzaamheidskring zag ik mooie presentaties. Ik werd blij van de IJsselsteinse bedrijven die lieten zien hoe bevlogen, innovatief en vooruitstrevend ze zijn in de transitie naar de circulaire economie. Waarin niet alles goedkoop, in Verweggistan geproduceerd en na gebruik weggegooid wordt. Er wordt gekeken naar hergebruik van materialen.

Oftewel: Ode aan de medewerkersvan de Gemeentewerf! Afval of vuilnis, we produceren in Nederland bijna 490 kilo afval per persoon per jaar. De definitie van afval of vuilnis is: “stoffen, materialen en/of producten waarvan de eigenaar zich wil ontdoen”. Wat voor de één troep is, is voor de ander nog bruikbaar. Naast verkopen kun je de spullen ook kwijt bij een rommelmarkt, kringloopwinkel of de weggeefwinkel. En wat ogenschijnlijk kapot is, is voor de ander nog te repareren. Het repair café biedt hier een goede oplossing. Afval kan ook op een andere manier hergebruikt worden en dat is recyclen.

Voor iemand uit een protestgeneratie geboren, ben ik best een meegaand type. Ik protesteer wel eens. Tegen mijn man als hij naar rechts uitwijkt, maar ik naar links wil. Op mijn werk, bij de zoveelste computerstoring. In de winkelrij als er iemand voorkruipt. Maar dat zijn kleine protestjes. Van hooguit een minuutje of twee. Ze waaien vrij snel weer over. Grote protesten ken ik niet en ik heb ze ook nooit nodig gevonden. Ons huishouden is eerlijk verdeeld. Op mijn werk word ik als vrouw voor vol aangezien. Voor meer loon, trok ik niet naar het Malieveld, maar had ik een goed gesprek met mijn leidinggevende.

Ik heb geen groene vingers meer. Dacht ik. Dat had ik afgeleerd nadat ik als kind jaar in, jaar uit op de volkstuin van mijn vader het onkruid moest wieden dat tussen de sperziebonen en de aardappels stond. Toen ik dus 30 jaar geleden onze tuin liet aanleggen moest die dan ook onderhoudsarm zijn. Veel bodembedekkers, boomschors en houten vlonders. Twee keer per jaar de tuin door en we zijn weer klaar. Als klimaatneutraal columnist verwacht u misschien een groener besef van mij.

Ik had net een column geschreven over de vergelijking met kerstbomen en circulaire economie, kom ik de dag erna bij een bijeenkomst van Duurzaamheidskring IJsselstein. Deze is er voor het bedrijfsleven in IJsselstein om de transitie naar een duurzame stad te ondersteunen. Zo kunnen bedrijven bijvoorbeeld een milieubarometer laten uitvoeren en bedrijven die graag duurzame stappen willen zetten kunnen aansluiten op het netwerk waarbij kennis en ervaring uitgewisseld kan worden.

Ik ben mij bewust van de gevolgen van mijn gedragingen. Bij het weggooien van de zak met plastic afval zie ik al die plastic verpakkingen. Ik wil wel minder afval maar meestal kan je niet om de verpakking heen. Op een festival of een buitenevenement dient zich hetzelfde probleem aan: je wordt geconfronteerd met ongewenst afval, namelijk het plastic bekertje.

Voor iemand uit een protestgeneratie geboren, ben ik best een meegaand type. Ik protesteer wel eens. Tegen mijn man als hij naar rechts uitwijkt, maar ik naar links wil. Op mijn werk, bij de zoveelste computerstoring. In de winkelrij als er iemand voorkruipt. Maar dat zijn kleine protestjes. Van hooguit een minuutje of twee. Ze waaien vrij snel weer over.