Laatst was er het IVN jubileumfeest. Een gezellige dag met leuke activiteiten. Één daarvan stond bij onze kramen; ‘de elektrische fiets’. Een hometrainer waarop elektrische apparaten aangesloten konden worden en door te fietsen aan zouden kunnen gaan.

Fietsend terug naar huis van een bijeenkomst met het thema: ‘Mijn armen om de wereld; waar zal ik beginnen?’, mijmer ik een beetje na. Het ging over klein beginnen en groot dromen, dat ‘samen’ veel oplevert. En dat je ook eens in je hangmat mag gaan liggen.

Veel Ijsselsteiners kennen Marie José via de columns of Wijkoken in de wijktuin Achterveld, of de broodzakken. Zelf heb ik haar 2 jaar geleden voor het eerst ontmoet. Bij een vergadering over de milieukrant.

Ik hoor op de radio dat de meteorologische herfst begonnen is. Met heimwee naar de zomervakantie swipe ik door mijn vakantiefoto’s. Zo zie ik ook het stadsfestival in het stadje Gérardmer weer voorbijkomen. Duizenden mensen flaneren rond het meer. Bootjes met verliefde stelletjes en ruziemakende gezinnen.

Nephuilend sta ik boven aan de trap. Enig acteerwerk in mijn relatie is me niet vreemd. Manlief komt lachend de trap op. Ik (luid snikkend): “Hij - is - nu -  echt – ó-vér-lée-hée-den!”.
Een paar dagen eerder haal ik hem uit mijn pyjamamand. Eigenlijk had die al in de mand ernaast moeten liggen: de prullenmand, maar ik kan er maar moeilijk afstand van doen.

Een 5vwo scholiere kwam verbijsterd thuis. Er was op school een debat gevoerd. Vier klasgenoten rond de 17 jaar krijgen dan een stelling waar ze zich in moeten verdiepen, voor- en tegenargumenten bedenken. Vlak van tevoren horen ze of ze de stelling vóór of tegen moeten verdedigen. De rest van de klas is toeschouwer en bepaalt na afloop wie er gewonnen heeft.
Dit keer was de stelling; is het nog houdbaar dat we palmolie gebruiken?

Ik fiets naar huis op een zonnige zomerdag, net terug van een fikse tandartsbehandeling, waar ik als een berg tegenop zag. De reden: een gebroken brug. Drie weken geleden brak er een stuk af en de tandarts meende dat ik daar toch nog gerust mee op vakantie kon. Toch zweefde de hele vakantie die onvermijdbare tandartsbehandeling als een woeste donderwolk boven me. Ik probeerde weliswaar heel mindful mijn gedachten te verzetten, maar zoals het met wolken gaat, gaat het ook met mijn gedachten. Steeds weer komen ze voorbij.

De verwarmingsmonteur komt een nieuwe ketel installeren en even waan ik me in vroeger tijden De monteur kondigt kort van te voren aan dat het water wordt afgesloten. Toen ik kind was en de waterkraan dicht ging vanwege onderhoud, zat ons gezin vaak een dag zonder water. Gelukkig werd dat tijdig aangekondigd en liet mijn moeder het bad, alle emmers en ieder pannetje die ze had van te voren vollopen.

Ik lig te zonnen op mijn dakterras; niet omdat het ook kan, maar omdat het moet. Ik heb er een bloedhekel aan. 's Ochtends gaat het nog wel, maar na een half uur lopen de straaltjes langs mijn lijf. Ook verveel ik me stierlijk en een boek lezen gaat gewoon niet in van die krampachtige houdingen.

Bij een bos bloemen heb ik altijd een dubbel gevoel. Zo mooi, en tegelijk kun je er maar zo kort van genieten. Het liefst heb ik iets bloeiends met wortels eraan, om langer van te kunnen genieten.

Meestal maak ik van een mug geen olifant, maar laatst was het bijna zover. Iedere ochtend bemerk ik een paar prikken meer op armen, benen of nek, wat garant staat voor dagen jeuk. Ik vermoed ondanks de raamhorren dat we Mug op bezoek hebben.

Eerder schreef ik hoe duurzaam mijn oma met eten omging en welke impact dat op mij heeft bij het weggooien ervan. Ook met vakanties was ze heel duurzaam: haar ‘plaatsje’ - een betonnen vloertje in haar tuin, overdekt met witte horizontale lakens aan de waslijn tegen de brandende zon – droeg bij aan haar ultieme vakantiegevoel. Haar luie tuinstoel heeft ze er nooit in versleten.

Normaal ben ik niet actief met politiek bezig en dat wil ik graag zo houden. Maar nu kreeg ik wel geweldig nieuws van een oud-politicus.
Elk jaar wordt een kadernota geschreven, waarbij elke partij zijn eigen speerpunten mag indienen.

We doen het vaak: de weken aftellen tot het vakantie is. Mijn man ook: “Nog maar drie weken...”. “Nog twee weken…”. “Nog maar een week!”. Mijn reactie: “En over vier weken is je vakantie weer voorbij!”. Zijn gezicht betrekt dan, niet omdat hij dan weer aan het werk moet, want hij heeft het prima naar zijn zin op zijn werk. Maar gewoon omdat dat vakantiegevoel van oeverloos genieten dan weer voorbij is.

Ik liet u al eens weten dat ik geen groene vingers had. In de aarde wroette ik af en toe, maar zodra ik Meneer Worm of Mevrouw Tor tegenkwam, was ik weg. Wegspringende padden zorgden ervoor dat ik een dag mijn tuin niet meer inkwam.