Dat we dit al voor elkaar hebben gekregen is een kwestie geweest van vereende krachten. In 2016 volgde Nederland het verbod op gratis plastic tassen, dat door andere Europese landen al sinds 2010 was ingevoerd. Voor die tijd gebruikten we zo'n drie miljard plastic tasjes per jaar. Ik stuurde een juichend mailtje terug naar m'n kli-maatje, maar hij bleek overduidelijk in de mineur. Hij dacht niet dat we de klimaatverandering erdoor kunnen bereiken. Zijn boodschap was eigenlijk: 'De overheid moet verregaande beslissingen nemen. Die plastic tasjes zijn druppels op een gloeiende plaat.' Heel even voelde ik me zo'n druppel. Ik herpakte mezelf en bood hem weerwoord. "En die stikkende vissen dan?! Door een katoenen broodzak te gebruiken creëer je toch ook meer bewustwording?!" Daarmee doelend op mijn actie BROOD-NODIG. In mijn ogen is het én-én: de overheid moet de juiste kaders bieden en wij als burgers zijn ook aan zet. Milieu-advocaat Gus Speth dacht voorheen dat de top drie van milieuproblemen bestond uit: verlies van biodiversiteit, instorten van ecosystemen en klimaatverandering. Hij is er op teruggekomen. De top drie is nu: egoïsme, hebberigheid en apathie. Gus vraagt zich af hoe we deze problemen samen kunnen oplossen. Ik moet denken aan een dialoog tussen Water en Zon. Water zegt in mineur: "Ik ben maar een druppel.". Zon reageert: "Je schittert zo mooi!". Een zee vol schitterende druppels in plaats van plastic. Dat lijkt me wel wat!